Terugkerende pijn vanwege verlies

/0 Reacties/in , /door

Terugkerende pijn bij verlies

Terugkerende pijn vanwege verlies

Met mijn zoon ben ik al skiënd op huttentocht in de Dolomieten. Naast het ongelofelijke plezier dat het skiën oplevert, confronteert het me ook met terugkerende pijn vanwege verlies van mijn oog in 2015.

10 jaar

Het is alweer 10 jaar geleden dat ik mijn oog verloor door een ooginfarct. Meestal heb ik er helemaal geen erg meer in. Ik doe alles wat ik wil met mijn overgebleven oog, zelfs skiën, waarbij ik met een snelheid tot 80 kilometer per uur naar beneden suis.

Skireis

In 2017 naam ik deel aan een begeleide skireis om te ervaren of ik nog durfde skiën met mijn ene oog. Dat ging goed, tot het moment dat er een dag met dikke mist was. Ik raakte in paniek en kon niet verder. Destijds schreef ik er dit blog over: https://runningrita.nl/paradiski-een-moeilijk-cadeautje/. 

Mist

Tijdens de huttentocht die we nu doen, hebben we niet veel geluk met het weer. Het is iedere dag bewolkt en daardoor mistig en heel soms hebben we heel hoog in de bergen even beter zicht.

Onmacht

Met mist is skiën voor mij de hel. Ik zie alleen witte watten, raak in paniek en mijn techniek is naar de filistijnen. De paniek triggert voor mij een terugkerende pijn vanwege verlies. Het is misschien niet eens het verlies van mijn oog alswel het gevoel van de onmacht die me overviel toen mijn rechteroog ineens zwart was.

Diezelfde onmacht overviel mij gisteren bij het skiën door de mist. Ik kon niks meer. Alleen huilen lukte wonderwel. Ik ging speciaal alleen in de liftjes zitten om te huilen. Het móest eruit. 

Toen we eindelijk op de plaats van bestemming waren, wilde ik maar een ding: de stem horen van de-man-over-wie-ik-niet-schrijf. Het is een ongekende luxe om zoveel genegenheid en geborgenheid te voelen voor en bij iemand. Hij is de rots onder mijn bestaan.

Winst

Terug naar de huttentocht van deze week want er is toch ook winst deze week. In het opnieuw oppakken van mijn coachingswerk heb ik besloten me te richten op verlies en rouw. Ik denk dat ik werkelijke meerwaarde kan leveren voor mensen in het begeleiden van het proces om de eigen veerkracht te herwinnen.

Trigger-effect

Het is moeilijk uit te leggen aan anderen wat er gebeurt als iets dat nu gebeurt een gevoel uit het verleden triggert.

Het gevoel geen controle te hebben, onmachtig te zijn triggert bij mij allerlei gevoelens die voor mij mentaal gekoppeld zijn bij het ervaren en moeten leren opvangen van verlies.

Het verlies van een grote liefde, het niet zwanger raken, verlies van het kunnen zijn van een ‘gewoon’ gezin door een special-needs-kind, het verlies van mijn vader met wie ik een twee-handen-op-een-buik-connectie had, het verlies van mijn ongecompliceerde gezondheid.

Al die ervaringen gingen vergezeld van een groot gevoel van onmacht. Zo maakten onmacht en verlies een mentale connectie en triggert het een het ander. De dag van gisteren maakte dat andermaal duidelijk voor me.

Herkenning?

Herken je dit of werkt het anders voor jou? Laat een reactie achter als je wilt.

Je kunt ook contact met me opnemen voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Zie deze link: https://verduinhr.nl/contact/.

14 februari 2025

Soms, als het leven tegenzit…

/0 Reacties/in /door

Soms, als het leven tegenzit…

Meestal heb ik veel energie en daadkracht. Soms is dat niet zo. Dit verhaal gaat over dat ‘soms’.

Soms, als het leven tegenzit, zit ik ook mezelf tegen. Vaak trekken deze krachten samen op.

De keren dat het leven tegenzat, was dat gelinkt aan gezondheidsverlies, definitief of tijdelijk. Als ik mezelf tegenzat, komt dat voort uit wie ik ben; ik ben iemand met veel drive, maar dat is niet alijd een positieve eigenschap.

Tegenslag

In de periodes dat ik moest vechten tegen iets of tegen mezelf, in periodes met tegenslag, was eigenlijk altijd de oplossing ‘acceptatie’. Het onvermijdelijke omarmen en leren er met zachtheid mee om te gaan.

Voor iemand met veel energie en daadkracht is dat niet de natuurlijk status van zijn. Ik moest dus ook leren dat er tijd nodig is om het onvermijdelijke te accepteren en ook dat ik die mezelf die tijd moet gunnen. Dan maar een tijdje minder daadkracht en minder energie. Je begrijpt dat dit nooit af is en een levenslange opdracht is.

Tinnitus

Alweer bijna twintig jaar geleden leef ik met een ernstige vorm van tinnitus, ofwel oorsuizen. Ik heb me er heftig tegen verzet en ik had jarenlang maar een doel: het moet weer stil worden in mijn hoofd. Alle jaren dat ik met dit doel leefde, waren de dagen dat de tinnitus onverdraaglijk was een hel. Mijn hoofd was precies wat het niet moest zijn.

Ik haatte het lawaai en haatte mezelf want door mijn eigen schuld was het zover gekomen. Ik had niet op tijd op de rem gestaan, ik was maar door en door gegaan en nu kon ik het ook niet langs me af laten glijden, maar zat ik vastgenageld aan dat vreselijke lawaai dat alles verpestte.

ZKM onderzoek

Door een ZKM onderzoek in 2010, vijf jaar nadat de tinnitus was gestart, ontdekte ik dat mijn gevecht tegen de tinnitus nog altijd mijn dagen bepaalde. Een dag met weinig lawaai was automatisch een goede dag en een dag met veel gepiep of gesis was automatisch het tegenovergestelde. Ter info: de tinnitus in mijn hoofd varieert iedere dag in volume en soort geluid.

Het zelfinzicht dat het onderzoek mij gaf, was aanleiding tot het formuleren van een nieuw doel: ‘ik kan zijn waar ik ben’. Dat klinkt cryptisch, maar de betekenis ervan voor mij was kristalhelder: mijn bewustzijn was in de jaren ervoor áltijd voor een deel ‘in het geluid’, soms voor een laag percentage en soms voor het overgrote deel.

Vrede

Ik zag ineens dat ik me erdoor liet bepalen en dat wilde ik niet langer. Ik zei hardop: ‘ik ga het geluid accepteren, het is míjn geluid en ik wil er vrede mee hebben’.

Dit is natuurlijk niet in een dag gelukt, maar wel langzaamaan in de jaren die volgden. Ik ergerde me niet meer en liet het er zijn. Ik kon er steeds beter mee omgaan en leerde er overheen leven. Er niet naar luisteren betekent dat het er niet is. Iets hinderlijks geen-aandacht-geven kun je leren.

Nog steeds is het zo dat ik op sommige dagen blij ben dat het half elf is en ik naar bed kan, maar het geluid bepaalt niet meer 24/7 mijn humeur en daar ben ik zielsblij mee.

Ooginfarct

Tien jaar na de tinnitus overkwam me nieuw fysiek onheil: ik kreeg een bloeding in mijn rechteroog door een ooginfarct en verloor in een tijd van 48 uur het volledige zicht in het aangedane oog. Al na een paar dagen zei ik tegen mezelf, opnieuw hardop: ‘Als dit het is, dan ga ik het accepteren. Met een oog valt prima te leven.’

Dit lukte niet in een vloek en een zucht, maar de basishouding van ‘acceptatie’ heeft mij een hoop ellende bespaart. Dit gold ook voor het proces van het kwijtraken van het kapotte oog en accepteren dat ik een kunstoog kreeg, wat drie jaar na het ooginfarct gebeurde. Mijn leven met een kunstoog doet niet onder voor mijn leven van daarvoor.

Het ZKM zelfonderzoek is cruciaal geweest voor mij. Ik heb me deze methodiek eigen gemaakt en werk er sindsdien mee in de begeleiding van mensen met levens(loop)vragen.

Veerkracht

Het vreemde is dat ik me inmiddels 100 procent gezond voel, óók met de tinnitus en kijkend met een oog. Het is wonderlijk wat veerkracht doet met je. Voor mij is ‘acceptatie’ de sleutel tot die veerkracht geweest. Wat is dat voor jou?

3 oktober 2024